امام خمــینی (ره) و مبانی حمایتـ از فلسطین - خبرگزاری ایکنا

امام خمینی (ره) و مبانی حمایت از فلسطین

سیدمهدی موسوی کاشمری

غاصبانه بودن و توسعه طلبی رژیم صهیونیستی

سرزمین فلسطین, در ساحل شرقی دریای مدیترانه و مجاور کشورهای مصر, سوریه, اردن و لبنان, دارای بیست و پنج هزار کیلومتر مربع و برخوردار از آب و هوائی معتدل و حاصلخیز است.

این سرزمین کنعان نام دارد و نام حضرت یعقوب اسرائیل است که در زبان عربی به معنای عبدالله و بنده خداست. او در پی جریان فرزندش یوسف به مصر عزیمت کرد. فرزندان او که در آن سرزمین عده زیادی شده بودند، پس از چهار صد و سی سال در حدود سیزده قرن پیش از میلاد, به رهبری حضرت موسی علیه السلام به سوی فلسطین به حرکت آمدند. در این بین حوادث زیادی رخ داد که به جهت نافرمانی بنی اسرائیل این سفر چهل سال به طول انجامید و آنان در این مدت در بیابان در سرگردانی به سر می بردند. پس از حضرت موسی, یوشع بن نون جانشین آن حضرت قوم خود را برای فتح فلسطین حرکت داد. مردم فلسطین با آنان به نبرد برخواستند و مغلوبشان کردند ولی پس از جنگ های فراوان بنی اسرائیل موفق شدند به اورشلیم (بیت المقدس) راه یابند و حضرت داوود توانست بیت المقدس یا معبد الهی را در آنجا بنا کند که این بنا توسط حضرت سلیمان تکمیل شد. بیت المقدس حدود 1100سال پس از بنای کعبه به دست حضرت ابراهیم و نهصد و هفتادسال پیش از میلاد حضرت مسیح ساخته شده است.

پس از آن سرزمین فلسطین در طی قرون متمادی مورد هجوم واقع شد ابتدا حدود هفتصد و سی سال پیش از میلاد شلمنصر به آن سرزمین تاخت و اسرائیلیان را اسیر و آواره کرد و سپس در پانصد و هشتاد و شش سال قبل از میلاد در زمان بخت النصر مورد حمله آشوریان قرار گرفت و ساکنان آن را پراکنده و یا اسیر بابل کردند و معبد سلیمان را ویران ساختند.

پس از ظهور کورش پادشاه هخامنشی و تسخیر بابل به دست او, قوم یهود آزاد شدند و به اورشلیم بازگردانده شدند و دوباره معبد سلیمان بازسازی شد.

حدود سال 323 پیش از میلاد حمله اسکندر مقدونی به بسیاری از کشورها از جمله فلسطین واقع شد و از سال 63 قبل از میلاد رومیان به مناطقی حمله بردند که سرزمین فلسطین یکی از آنها بود, آنان در این تهاجم خود, دوازده هزار یهودی را کشتند.

پس از میلاد مسیح و حدود بیش از سیصد سال بعد از میلاد, کنستانتین امپراطور روم, دین مسیح را پذیرفت و آن را رسمی اعلام کرد و چون بیت اللحم را زادگاه و مدفن آن حضرت می دانستند, دوباره اورشلیم مورد توجه خاصی شد و کلیساهای بسیاری ساخته شد و قرن ها تنهاعده ای انگشت شمار یهودی در بیت المقدس زندگی می کردند.

در زمان خسرو دوم پادشاه ساسانی, از سال 604 تا630 میلادی جنگ بین امپراطور ایران و روم واقع شد که در این نبرد سپاهیان روم از سوی ایرانیان شکست خوردند و در جریان آن اورشلیم (فلسطین) فتح شد. ولی پس از مرگ خسرو پرویز, دوباره این سرزمین به دست مسیحیان افتاد.

پس از ظهور اسلام در زمان خلیفه دوم سپاه مسلمانان سوریه و فلسطین را گشودند و از آن سال (15هجری) فلسطین در دست مسلمانان بود و ساکنان عمده آن را مسلمانان عرب تشکیل می دادند و طبق معاهده صلح, مسیحیان در اعمال مذهبی خود آزاد بودند.

از سال 1095میلادی (488 هجری قمری) با تهاجم اروپائیان علیه مسلمانان جنگ های صلیبی آغاز شد و تا حدود دو قرن ادامه یافت. این نبردها که تعداد آن در طول این مدت به هفت جنگ رسید نقطه اصلی و مرکزی آن, سرزمین فلسطین و به مقصود تصرف آن به وقوع می پیوست.

عثمان غازی با جنگ های طولانی و فتوحات خود با مغولان و یونانیان سلسله عثمانی را پایه گذاری کرد و پس از درگذشت او در (727ه.ق) مطابق با (1326 م)جانشینان او به حکومت رسیدند تا نوبت به سلطان محمد فاتح رسید و او در سال 1453میلادی شهر قسطنطنیه را که مهمترین مرکز اقتدار صلیبی ها و پایتخت روم شرقی بود فتح کرد و صلیبی ها را تا پشت دروازه های اروپا تعقیب کرد.

با پیدایش سلسله صفویه در ایران و رسمی شدن مذهب شیعه در این کشور با دسیسه های دولت های اروپایی به ویژه انگلیس متجاوز از دو قرن بین ایرانیان و عثمانیان جنگ و خونریزی حاکم بود.

در اواخرقرن نوزدهم, شورش هایی در فلسطین علیه دولت مرکزی عثمانی برپا شد و انگلستان که تا آن زمان طرفدار عثمانی بود ناگهان تغییر روش داد و به جهت حفظ منافع خود در هندوستان و دستیابی به کانال سوئز که دست عثمانی بود, از شورشیان حمایت کرد و عرب ها را به شورش بر ضد ترک های عثمانی تحریک می کرد و رفته رفته مناطق مختلف امپراطوری عثمانی بر اثر شورش های داخلی و ضعف دولت مرکزی رو به تجزیه می رفت و هر نقطه ای مورد طمع یکی از کشورهای روسیه, فرانسه و بریتانیا قرار گرفت و فلسطین به طور غیر رسمی مستعمره انگلستان شد.

در همین زمان گروهی از یهودیان اندیشه ملت واحد یهود را مطرح ساخته و برای تشکیل کشوری مستقل به اقدام برخواستند. این عده تحت حمایت های جدی انگلستان و با گرفتن کمک های مالی از یهودیان ثروتمند, برای پیشبرد مقاصد خود حزبی تشکیل دادند و نام صهیون را که نام کوهی در فلسطین است بر خود نهادند.

اواخر قرن نوزدهم ناسیونالیست های یهودی برای مهاجرت و اسکان یهودیان به فلسطین, اقداماتی انجام دادند, ولی این حرکت ها با توجه به آگاهی عده ای از روحانیان یهود از اهداف سیاسی آن و مخالفت با آنان با این اقدام ها به شکست انجامید, ولی مجددا در اوایل قرن بیستم باحمایت انگلستان دوباره این اندیشه در بین آنهامطرح شد و چون بیت المقدس تا پیش از جنگ جهانی اول رسما در دست عثمانی ها بود صهیونیست ها در جریان این جنگ از آمریکا و انگلیس خواستند تا آنان موافقت کنند, در صورت شکست عثمانی متحد آلمان, فلسطین تبدیل به کشور یهود گردد. کوشش یهودیان نتیجه بخش بود و توانستند نظر «لرد بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس را جلب کنند و نظر مساعد رجال آمریکایی را نیز به دست آوردند و بالاخره در سال 1296 (نوامبر 1917) اعلامیه بالفور در مورد تصویب طرح تاسیس «کانون یهود» در سرزمین فلسطین, در کابینه انگلیس منتشر شد. در اواخر جنگ قسمتی از فلسطین توسط صهیونیستها اشغال شد و رفته رفته خرید مزارع اعراب و تبدیل آن به مناطق یهودی که از پیش شروع شده بود, شدت یافت. در 15اردیبهشت 1299(25 آوریل 1920) متفقین و جامعه ملل قیمومت فلسطین را رسما به دولت انگلیس وانهادند و آن را موظف کردند تا در راستای اجرای طرح بالفور کمک کند. در این زمان فقط پنجاه هزار یهودی در فلسطین بودند ولی به وسیله حکومت جدید که از سوی انگلستان به یک یهودی واگذار شده بود, باب مهاجرت یهودیان از نقاط دیگر جهان به این سرزمین باز شد و جمعیت آنان افزایش یافت که شورش و مخالفت اعراب را در پی داشت. در پی این اقدامات اعراب فلسطینی و مسیحیان دست به دست هم دادند و در برابر دشمن مشترک هم داستان شدند و در تابستان 1308 (1929) در جریان برخورد خونینی که بین اعراب فلسطینی و صهیونیست های مهاجر درگرفت, حدود 351 تن از فلسطینیان شهید و عده ای مجروح یا دستگیر و عده ای به حبس مادام العمر و یا اعدام محکوم شدند. مهاجرت بی رویه یهودیان و مخالفت ها و شورش ها از سوی اعراب مسلمان و مسیحیان همچنان با شدت و ضعف خود ادامه داشت و با این که در ابتدا دولت انگلیس اعلام می کرد که با این اقدامات قصد تشکیل کشور یهود را ندارد, ولی پس از این که دولت انگلیس به قیمومت خود بر این سرزمین در 24 اردیبهشت 1327 (14مه 1948) پایان داد, در همان زمان شورای ملی یهود در تل آویو تشکیل شد و موجودیت دولت اسرائیل را اعلام کرد و طبق هماهنگی های قبلی, پس از چند ساعت, ترومن رئیس جمهور وقت آمریکا دولت جدید اسرائیل را به رسمیت شناخت و انگلیسی ها نیز در وقت خروج تجهیزات خود را در اختیار آنان قرار دادند و از آن پس صهیونیست ها تحت حمایت آمریکا و انگلیس به تصرف شهرها و روستاهای فلسطینیان و بیرون راندن آنان از خانه ها و کاشانه های خود کردند و وقتی بامقاومت مردم مظلوم و فقیر روبرو می شدند دست به کشتارهای فجیع و عمومی می زدند که واقعه دیریاسین و کفرقاسم نمونه هائی از آن است. در این زمان ارتش های عرب برای دفاع از فلسطین وارد عمل شدند, ولی صهیونیست ها با حمایت اروپا و آمریکا و ارسال هواپیما و تجهیزات فراوان از سوی آنها, به مقابله با اعراب پرداختند و در جریان این نبرد بیش از یک میلیون فلسطینی عرب آواره شدند. (1)

غرض از بیان مختصر این شمه از تاریخ طولانی و غمبار فلسطین این است که معلوم شود وقتی گفته می شود رژیم صهیونیستی غاصب است به چه معناست و نیزعمق فاجعه انسانی واقع شده در آن سرزمین به دست این رژیم و حامیان آمریکایی و اروپایی آن باری دیگر بازخوانی شود, که به چه مجوزی در عصر طلایه داری تمدن و حقوق بشر, مردمی بی گناه و مظلوم پس از قرن ها و قرن ها سکونت در سرزمینی, از وطن خود با حمایت مدعیان حقوق بشر, اخراج و با وحشی گری و قتل و غارت, بیگانگانی به جای آنها اسکان داده می شوند و رژیمی بر پایه زور و ستم در آنجا برقرار می شود! و آیا همین کافی نیست تا ما بر به رسمیت نشناختن آن اصرار ورزیم و آنهایی را که درصدد ایجاد رابطه با آن رژیم غاصبند خائن به ملت اسلامی قلمداد کنیم.

امام خمینی (ره) در بیانات خود در جمع گروه فلسطینی و اسقف کاپوچی در تاریخ 13/1/58 فرمودند: «... من از سال های بسیار طولانی شاید بیست سال قبل, نسبت به فلسطین و نسبت به اسرائیل نظرهای خود را کرارا گفته ام و حالا هم می گویم, ما اسرائیل را محکوم می کنیم, اسرائیل غاصب و در محلی که آمده است به طور غصب آمده است و قدس باید نجات پیدا کند و اسرائیل را براند. دول عربی هم با هم اجتماع کنند و اسرائیل را از سرزمین های خودشان برانند و دست مستعمرین را کوتاه کنند...» (2)

ممکن است این پرسش مطرح شود که یهودیان پیش از مسلمانان در آن سرزمین بوده اند و تاریخ ورود آنان به آن سرزمین قبل از سکونت مسلمانان در آنجاست. بر این اساس چگونه می توان تشکیل رژیم اسرائیل توسط  یهود را در آن سرزمین به کلی غاصبانه دانست در حالی که اولا: مطابق آنچه در این گزارش تاریخی دیدیم سرزمین فلسطین در اصل خود وطن یهودیان نبوده است و آنان با جنگ و نبردهای طولانی به آن سرزمین پا نهادند و پس از آن نیز بارها از آن بیرون رانده شده و حتی چند قرن حضور یهودیان در آن بسیار ناچیز و انگشت شمار بوده و این سرزمین در اختیارمسیحیان قرار داشته است. ثانیا: قرن هاست که پس از ورود مسلمانان به آن سرزمین در سال پانزدهم هجری و خارج شدن آن از حاکمیت مسیحیان و با وجود جنگ های صلیبی, این سرزمین موطن مسلمانان و محل زندگی و در حاکمیت آنان بوده است, و به همان دلیل که یهودیان نخستین که با ورود با قهر و غلبه خود با وجودحضور پر فراز و نشیب و گاهی بسیار کمرنگ خود, برای خویش نسبت به آن سرزمین حق وطن قائلند, مسلمانان نیز حق دارند فلسطین را که برای قرن های متمادی در آنجا سکونت گزیده اند و در طی این قرون, اکثریت بالایی از ساکنان آن را همینان تشکیل می داده اند, وطن خویش بدانند, و کسانی را که با زور سرنیزه آنان را ازدیار خود بیرون و آواره کرده اند غاصب به شمار آورد. ثالثا: عمده این است که اگر هم یهودحقی نسبت به آن سرزمین داشته باشد, این حق تنها منجر به کسانی است که از پیش در آن سرزمین و در کنار مسلمانان زندگی می کردند و نسل اندر نسل در آن به سربرده اند, که در این صورت باید همراه با سایر ساکنان آنجا از مسلمانان و مسیحیان اقدام به تشکیل دولت کنند, ولی صهیونیست ها و یهودیان مهاجری که از نقاط مختلف دنیا, از وطن ها و دیار اصلی خود به آن سرزمین آورده شده اند چه حقی نسبت به آن دارند
به نظر می رسد برای مقابله و دست پا کردن پاسخی برای همین پرسش اساسی بوده است که استکبار جهانی و صهیونیست ها را واداشت تا وحدت ملی و نژادی قوم یهود را مطرح کنند, تا با این سخن گمراه کننده و مسخره آمیز وانمود کنند که هر کس در هر نقطه دنیا یهود است و آئین حضرت موسی را به عنوان دین خود برگزیده است از نژاد بنی اسرائیل است و فلسطین سرزمین باستانی اوست و گویا هشدار حضرت امام در 18/1/43 ناظر به همین سخن باشد که گفته اند: «... من از کلمه «الکفر مله واحده» که از سازمان ها به دست و دهان ها افتاده متاسفم, این کلمه برخلاف نص کلام الله و برای پشتیبانی از اسرائیل و عمال اسرائیل است و مقدمه شناسایی اسرائیل است, برای پشتیبانی از عمال اسرائیل و فرقه ضاله منحرفه است ...» (3)

ممکن است پرسش دیگری مطرح شود و آن این که تاریخ گذشته نشان می دهد که جغرافیای سیاسی کشورها همواره تغییرات گوناگونی به خود دیده است, کشوری توسعه می یافته و کشوری قسمتی از خاک خود را از دست می داده است و در حاکمیت و اختیار کشور دیگری قرار می گرفته است و هم اکنون این مرزبندی هاشناخته شده و رسمی است و ادعای غصبی بودن در این محدوده ها پذیرفته نیست و کشورها نیز چنین ادعایی را نسبت به هم ندارند. با این وجود, فرضا تشکیل کشور اسرائیل با تجاوز و ستم و غاصبانه بوده است ولی هم اکنون که ده ها سال از آن زمان می گذرد و این کشور جای پای خود را محکم کرده و اکثر کشورهای جهان آن را به رسمیت شناخته اند چرا باز هم آن را در این زمان غاصب بدانیم
ولی اگر به درستی دقت شود فرقی بین این دو مقوله وجود دارد, در مورد تغییرات جغرافیای سیاسی کشورها بر اثرجنگ و امثال آن, آنچه رخ می داده است, تغییر مرزها و حدود کشورها بوده است که قسمتی از خاک یک کشور به کشور دیگر ملحق می شده است و از حاکمیتی به حاکمیت دیگری انتقال می یافته است بی آن که ساکنان آن سرزمین را از خانه و وطن خود آواره و اخراج کنند و فرضا چنین کاری پذیرفته باشد و باصرف نظر از حق حاکمیت هر ملتی بر سرنوشت خود, این کار را نمی توان غصب یک سرزمین نامید و آن رژیم غالب را غاصب معرفی کرد, در حالی که وضعیت رژیم صهیونیستی این گونه نیست, بلکه قضیه در مورد این رژیم این است که همچنان که در گزارش تاریخی دیدیم, صهیونیست هامردم بی پناه و مظلوم فلسطین را باخونریزی و کشتار آنان, از سرزمینشان بیرون راندند و صدها هزار نفر را در بیابان ها و کشورهای اطراف آواره ساختند و خود بر ویرانه های خانه و کاشانه آنها کشور منحوس اسرائیل را پایه ریزی کردند.

امام خمینی (ره) رضوان الله تعالی علیه در همان سال های آغاز نهضت خود در ضمن بیانات خود می گویند: «من به دول اسلامی می گویم که آقا چرا سر نفت دعوا می کنید فلسطین مغصوب است, یهود «صهیونیست ها» را بیرون کنید از فلسطین ای بی عرضه ها! ... این اعراب بیچاره را که بیرون ریختند و الان یک میلیون یا بیشترشان گرسنه و بیچاره خوابیده اند در بیابان ها, بسی بیچاره و آواره شده اند, آیا دول اسلام نباید در این معنا اعتراضی بکنند حرفی بزنند با یک همچنین دولتی که یک میلیون مسلمان یا بیشتر را بیرون ریخته و آواره کرده شما ائتلاف می کنید! ...» (4)

توسعه طلبی رژیم اشغالگر

در همین راستا موضوع دیگری مطرح است که در دیدگاه حضرت امام بسیار دارای اهمیت است و در موارد بسیاری به آن هشدار جدی داده اند و آن یادآوری و بیان هدف غایی اسرائیل که همان توسعه طلبی و بسط دامنه تجاوزات این رژیم به سایر کشورها و سرزمین های اسلامی و عربی است که در حقیقت این خود مبنای مستقلی برای حضرت امام رضوان الله علیه در مخالفت و دشمنی خود با این رژیم به شمار می رود. سرود به اصطلاح ملی اسرائیل گویای این است: «حدودک یا اسرائیل من الفرات ابی النیل» مرزهای تو ای کشور اسرائیل از فرات تا نیل است. و لذا لزوم مخالفت و مقابله با اسرائیل نه تنها مبنای انسانی و دینی دارد, بلکه منافع ملی و قومی هر یک از کشورهای اسلامی نیز همین اقتضا را دارد و حتی فکر حکومت جهانی یهود اندیشه ای است که بسیاری از یهودیان را به خود مشغول داشته و در رویای آن به سر برده و می برند امام خمینی (ره) در تاریخ 9/8/51 می گویند: «... همه باید بدانند که هدف دولت های بزرگ از ایجاد اسرائیل, تنها با اشغال فلسطین پایان نمی پذیرد, آنها در این نقشه اند که «پناه بر خدا» تمامی کشورهای عربی را به همان سرنوشت فلسطین دچار کنند ...» (5)

و باز در تاریخ 12/6/62 می گویند: «... مکرر این مساله ذکر شده است که اسرائیل قناعت نمی کند به آنجایی که هست, قدم قدم پیش می رود و هر قدمی که پیش می رفت هی می گوید ما کاری نداریم, ما همین هست. فردا قدم بالاتری برمی دارد. امروز لبنان است, فردا خدای نخواسته سوریه, پس فرداعراق و همین طور ...» (6)

و باز در پیام خود به حجاج در 7/6/63می نویسند: «... من کرارا تذکر داده ام که اسرائیل از نیل تا فرات را از خود می داند و شما را غاصب سرزمین های خویش می شمرد, گرچه جرئت اظهار صریح آن را ندارد ...» (7) و نیز در پیام خود در 15/2/62می نویسند: «... کرارا گفته ام و شنیده اید, اسرائیل به این قراردادها اکتفا نمی کند و حکومت اعراب را از نیل تا فرات غصبی می داند و دیر یا زود با کمک آمریکا به نقشه شوم خود, اگرخدای نخواسته فرصت پیدا کند و حکومت های عربی از خواب گران بیدار نشوند, جامه عمل می پوشد. آیا برای مسلمانان و حکومت های کشورهای اسلامی ننگ نیست که آمریکا از آن طرف دنیا بر مقدراتشان حکومت کند و به دست اسرائیل کافر غاصب همه را به دام اندازد و به خاک سیاه بکشاند» (8)

و بالاخره در تاریخ 16/8/52, در پیام خود به دولت های اسلامی می نویسند: «... سران کشورهای اسلامی باید توجه داشته باشند که این جرثومه فساد را که در قلب کشورهای اسلامی گماشته اند, تنها برای سرکوب ملت عرب نمی باشد, بلکه خطر و ضرر آن متوجه همه خاورمیانه است, نقشه استیلا و سیطره صهیونیسم بر دنیای اسلام و استعمار بیشتر کشور سرزمین های زرخیز و منابع سرشار کشورهای اسلامی می باشد و فقط با فداکاری, پایداری و اتحاد دولت های اسلامی می توان از شر این کابوس سیاه استعمار رهایی یافت ...» (9)

جنایات و تجاوزات اسرائیل و حوادث فلسطینی به ویژه در طی سال های اخیر و قیام انتفاضه مردم و جوانان شهادت طلب فلسطینی شاهدی گویا بر صدق کلام حضرت امام است که تنها عاملی که مانع پیشروی های اسرائیل در سایر مناطق مورد نظر او شده است همین مقاومت ها و از خود گذشتگی های مردم مظلوم و مسلمان است و راز شکست بسیاری از مذاکرات صلح برخی سران خائن عرب با مقامات رژیم توسعه طلب صهیونیستی و آمریکایی بر سر مساله فلسطین, در همین امر است که اساسا اسرائیل درصدد صلح نیست و این موضوع برای او جز در حد یک وسیله و تاکتیک هیچ ارزشی ندارد, بلکه او در پی توسعه طلبی و گسترش دامنه تجاوزات و الحاق تدریجی سایر مناطق مورد نظر خود به سرزمین اسرائیل است و برای وصول به چنین هدفی ثانیه شماری می کند, با این وصف انتظار توفیق در مذاکرات صلح با چنین رژیمی, توقعی ابلهانه است.

و نهایت این که نمی توان مردم مظلوم و آواره فلسطین را در قیام عمومی و انتفاضه خود سرزنش کرد, زیرا: «اذن للذین یقاتلون بانهم ظلموا و ان الله علی نصرهم لقدیر الذین اخرجوا من دیارهم بغیر حق الا ان یقولوا ربنا الله و لولا دفع الله الناس بعضهم ببعض لهدمت صوامع و بیع و صلوات و مساجد یذکر فیها اسم الله کثیرا و لینصرن الله من ینصره ان الله لقوی عزیز» به مومنانی که دیگران با آنها کارزار می کنند اجازه «جنگ» داده شد زیرا از دشمن ستم دیدند و خداوند بر یاری آنان نیرومند است, همان ها که به ناحق از خانه ها و سرزمین خود بیرون رانده شدند و جز این که می گفتند پروردگار ما خداوند یگانه است (جرمی نداشتند) و اگرخداوند شر بعضی را به وسیله برخی دیگر دفع نکند به یقین صومعه ها و دیرها و کنشت ها و مساجدی که نام خدا در آن زیاد برده می شود, خراب و ویران می شد, و هر کس خدا را یاری کند یقیناخداوند نیز او را یاری خواهد کرد و تحقیقا خداوند قوتمند و مقتدر است. (10)

پی نویس ها

1. برای اطلاع بیشتربنگرید: «تبیان» دفتر چهارم, موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره) ص 205233, تاریخچه مختصر فلسطین

2. صحیفه نور, ج 5, ص 242

3. همان, ج 1, ص 62

4. همان ص 95

5. همان ص 193

6. همان, ج 18, ص 93

7. همان ج 19, ص 48

8. همان, ج 18, ص 12

9. همان ج 1, ص 209

10. سوره حج, آیه 39-40

 منبع: سایت امام خمینی