دستاورد های انقلاب اسلامی ایران

هفده سال از انقلاب اسلامی می گذرد، در این مدت از سوی بیگانگان و نامحرمان صدها اثر درباره آن پدید آمده که هر کدام گرچه زوایای ناشناخته ای از آن را بازگفته، ولی حقایقی را نیز پوشیده اند . در برابر، دوستان انقلاب به علل گوناگونی چون اشتغال به کارهای اجرایی، عدم درک حساسیت نگارش تاریخ انقلاب، درگیریها، تنشها و برخوردهای سیاسی، نتوانسته اند بدرستی از وظیفه تبیین انقلاب برآیند . از این رو آنچه انجام یافته، در قبال آنچه می بایست صورت می گرفت، اندک است.

 نسل انقلابی نیز به دلایلی از جمله حجم توطئه ها، مشکل تمشیت زندگی، زیر و بمهای سیاسی و عوامل سیاستگریز، نتوانستد آن گونه که شایسته است نسل جوان بعد از انقلاب را با این پدیده بی بدیل آشنا سازند . متاسفانه هنر انقلابی نیز در انتقال این پیام سترگ الهی، توفیق رضایتمندی به دست نیاورد . افزون بر اینها، رخنه برخی از غربزدگان در طیف نیروهای انقلابی، تجلی تهاجم فرهنگی و ظهور جلوه های دنیاگرایی، چالشهای سیاسی، کاستیهای اقتصادی و گرانی بی مهار، همراه با تخلفهای پاره ای از دست اندرکاران امور مانند عوامل اختلاس 123 میلیارد تومانی اخیر، باعث شد که چهره تابناک انقلاب، برای برخی در هاله ای از ابهام و جهالت باقی بماند و گاه ناجوانمردانه دستاوردهای بزرگ آن با رفرمهای رژیم طاغوتی مقایسه شود و دشمنان از بلندگوهای خود تبلیغ کنند که انقلاب برای ملت ایران چه کرده است؟ !

در حالی که اینان نیک می دانند که انقلاب اسلامی، رژیمی را از اریکه قدرت به زیر کشید که وابسته به آمریکا و ژاندارم منطقه بود و سیاستهای آن را سردمداران واشنگتن و لندن تعیین می کردند . رژیمی که با فروش بیش از هفت میلیون بشکه نفت در روز با جمعیتی کمتر از نصف جمعیت کنونی، در کنار کاخ مرمر و سعد آباد، عامل ایجاد حلبی آبادها بود و در حالی که بسیاری از مردم ایران از ابتدایی ترین اصول زندگی; سواد، بهداشت و مسکن، محروم بودند، ثروتهای این مردم را در بانکهای آمریکا و اروپا انبار کردند و خاندان سلطنتی خود عامل توزیع مواد مخدر بودند.

با گرفتن مالیات از قمارخانه ها، مشروب فروشیها و سایر مراکز فساد و فحشا، قصرها و ویلاهای گوناگون در ایران و بسیاری از کشورهای اروپایی ساختند و در هنگامه ای که مستشاران آمریکایی و اروپایی عملا از قانون کاپیتولاسیون برخوردار بودند، عالمان دینی و جوانان متعهد این مرز و بوم در زیر شکنجه های قرون وسطایی آنان به شهادت می رسیدند . حکومتی وابسته، اقتصادی مصرفی و بیمار، فرهنگی غرب زده و اجتماعی آلوده و جامعه ای در حصار خفقان، رهاورد سیاستهای آن رژیم بیگانه پرست بود.

 ولی انقلاب اسلامی، آمد و معادلات جهانی را بر هم زد، دین را از گوشه انزوا به عرصه سیاست کشاند و با خیزش اسلامی، چنان موجی در عالم به وجود آورد که تموج آن هرگز به آرامش نخواهد گرایید . اعتبار و هیمنه آمریکا برای اولین بار در دنیا شکسته شد و دولت جمهوری اسلامی به حمایت از مسلمانان سراسر عالم پرداخت; در گذشته در قبال اشغال افغانستان و کشمیر، و اکنون در برابر سازش ذلت بار اعراب و اسرائیل و کشتار جنایت بار بالکان، بی پروا به مخالفت برخاسته و از این رو تئوریسینهای دنیای سرمایه داری، انقلاب اسلامی را به عنوان تنها تهدید جدی علیه منافع نامشروع غرب خواندند.

 آیا احیای بیداری دینی و بازگشت به خویشتن، دستاورد کمی بود؟ آیا استقلال، کم موهبتی است؟ کدام یک از کشورهای جهان سوم; بیش از جمهوری اسلامی، از استقلال سیاسی برخوردارند؟ اکنون در این کشور، عرصه آزادی قلم و بیان به میزانی است که اساسی ترین ثمره انقلاب و یادگار جاودانه حضرت امام; یعنی تئوری ولایت فقیه، مورد نقد و تعرض شدید مخالفان قرار می گیرد، دفاع مقدس، عدالت اجتماعی و دهها شعار محوری انقلاب مورد سؤال واقع می شوند و تقریر کنندگان اندیشه های نظریه پردازان امپریالیسم مانند کارل ریموند پویر، در دانشگاههای کشور، آزادانه به تبلیغ جدایی دین از سیاست، اخلاق، اقتصاد و هنر می پردازند و گاه پاره ای از گروهکهای سیاسی، تندترین بیانیه ها را علیه دولت - در حال جنگ اقتصادی - منتشر می کنند، کدام یک از کشورها چنین فضایی را گشوده اند؟ در طول تاریخ انقلابهای سیاسی دنیا، هیچ انقلابی بسان انقلاب اسلامی، نهادهای مردمی و قانونگذاری را در کوتاه مدت سامان نداده است; حتی مهمترین رکن نظام اسلامی که مقام رهبری است هم با دموکراسی غیر مستقیم و از طریق آرای عمومی برگزیده می شود.

 در بعد اقتصادی و خدمات اجتماعی - فرهنگی، انقلاب تاکنون خدمتهای فراوانی ارائه کرده است; مانند بازسازی خرابیهای جنگ تحمیلی، سیل و زلزله، سرویس دهی، اسکان و تامین 5/2 میلیون آواره افغانی، یک میلیون و سیصد هزار آواره عراقی (اعم از کرد و عرب)، یکصد هزار آواره کویتی، کمک در ساختن اردوگاههای پناهندگان آذربایجان و ارسال کمکهای غذایی و سوختی به جمهوری خودمختار نخجوان، بطوری که هم اکنون 15 کل پناهندگان جهان در ایران به سر می برند، هزینه کردن طراحی، تکمیل و ساخت صد سد بتونی و خاکی، گسترش بی سابقه سیستم مخابراتی، لوله کشی آب آشامیدنی و برق رسانی به دور افتاده ترین روستاها، راه سازی و توسعه راه آهن از جمله اجرای پروژه استراتژیک بافق - بندرعبارس، ایجاد فضاهای سبز و توسعه پارکها و میدانهای ورزشی - تفریحی در سراسر کشور . افزایش فضاهای آموزشی از سطوح ابتدایی تا آموزش عالی، تامین مایحتاج حدود سه میلیون خانوار نیازمند، تسهیل در امر ازدواج و تهیه جهاز برای نوعروسان از طرف کمیته امداد امام خمینی، تعمیم طرح شهید رجایی، واگذاری زمین و خانه از سوی بنیاد مسکن و زمین شهری به بسیاری از بی خانمانها و افراد تهیدست، تحت پوشش قرار دادن مادی و معنوی خانواده های شهیدان، جانبازان و آزادگان از جانب بنیادهای شهید، جانبازان و رسیدگی به امور آزادگان، تحت پوشش قرار دادن آسیب دیدگان فکری و جسمی از سوی شبکه های بهزیستی، پرداخت سوبسید مستمر به کالاهای استراتژیک و مورد نیاز مردم و صدها رقم خدمات دیگر.

 امروز مردم انقلابی، بحق از حضور برخی زنان و مردان نادان یا مغرض که مروج فرهنگ مبتذل غرب هستند، افسرده خاطر و خشمگینند، در حالی که در زمان طاغوت، خیابانها و مراکز عمومی قرقگاه اینان بود، آیا برنتابیدن فساد اندک امروز و پذیرش یا سکوت و تسلیم در برابر آن صحنه های ابتذال و سکس دیروز، نشانه تحول فرهنگی و از دستاوردهای انقلاب نیست؟

 ناگفته پیداست که وجود کاستیها و پاره ای نواقص را کسی انکار نمی کند، ولی در کدام گوشه از دنیا، بهشت موعود آفریده اند؟ از مسافرانی که به کشورهای همسایه سفر کرده اند، درباره وضعیت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی آنان بپرسید تا معلوم شود که وضعیت کشور ما هنوز هم مطلوبتر از همه آنهاست! اکنون قارونهای منطقه هم دست به دامن صندوق بین المللی پول و سایر مراکز سرمایه داری پلید جهانی شده اند و این نشانگر وخیم بودن شرایط است.

 گاه گفته می شود: اگر حکومت اسلامی است، پس رشوه، پارتی بازی و اختلاس چرا؟ اولا: هیچ یک از مسؤولان بلند مرتبه نظام از چنین پدیده نفرت آوری، خشنود نیستند و کشف باندهای اختلاس و ارتشا و امثال آن توسط نیروهای مخلص اطلاعات و امنیت کشور، گواه برخورد نظام با این عوامل مفسد است.

 ثانیا: گرچه امت حزب الله در کشف بسیاری از این باندهای تبهکار نقش اساسی دارد، ولی متاسفانه عوامل اجرای این مفاسد، بخشی از مردمان عادی همین کشورند; فی المثل در ماجرای اختلاس خائنانه 123 میلیارد تومانی اخیر، راست است که متهم ردیف اول، سرمایه داری فراری بوده که برای امثال او انقلاب و ایثار و شهادت بی مفهوم است، ولی نردبان خیانت او، برخی از کارمندان معمولی بانک صادرات بودند، به گونه ای که بدون خیانت این کسان، آن تبهکاران قادر به اختلاس نبودند و متاسفانه در مساله ارتشا، توزیع مواد مخدر، و پخش فیلمهای مبتذل چنین واقعیت تلخی وجود دارد .

 گفتنی است در این مقال از ضعف مدیریت، غیر کار آمد بودن برخی از مسؤولان و کاستیها و نواقص و عدم رعایت اصل تشویق و تنبیه، دفاع نمی شود، بل معتقدیم باید این موارد، دلسوزانه و مشفقانه گفته شوند و اولیای امور نیز موظفند - طبق میثاق ملی و اعتقاد مذهبی - در اصلاح امور بکوشند ولی سخن بر سر این است که دولت تنها یک طرف این معادله است و مردم نیز در قبال این حوادث مسؤولند! از این رو، نباید رشوه بدهند نه بگیرند و نه واسطه شوند، نه اختلاس کنند و نه به مختلسان کمک رسانند، نه گران بفروشند و نه به گران فروشان شفقت ورزند، بل آنها را به مسؤولان ذی صلاح معرفی کنند و تا مجازاتشان از پای ننشینند . باری در پایان از وجدان خویش بپرسیم، راستی با همه انتقادها و ایرادهای وارد، آیا باز هم کشوری، متعهدتر از جمهوری اسلامی و جامعه ای سالمتر از جامعه ایران سراغ داریم؟